این نوشتار به اختصار درصدد تبیین نقش پارسایی در پژوهش است. همچنین در پی آن است که نشان دهد نظام اعتقادی و ارزشی پژوهشگر، نه تنها موضوعات و مسائل پژوهشی او را تحت تأثیر قرار می دهد و موجب می شود مسائل خاصی برای او مهم جلوه کند و مسائلی دیگر برای او بی اهمیت و فاقد ارزشی پژوهشی باشند، بلکه در فرایند پژوهش، و همچنین در نتایج پژوهشی اش نقش بسزایی ایفا می کند. تقوا و پارسایی سبب می شود یک پژوهشگر حتی در حوزة علوم تجربی و پایه، بهتر و دقیق تر واقعیت های عالم را بفهمد و کشف کند.