روش شناسی پژوهش در علوم انسانی، سال دوازدهم، شماره دوم، پیاپی 24، پاییز و زمستان 1400، صفحات 71-90

    مبانی روش آموزش توحید در قرآن با تأکید بر اندیشه‌های علامه مصباح یزدی

    نوع مقاله: 
    ترویجی
    نویسندگان:
    حسن شکراللهی / استادیار گروه معارف دانشگاه پیام نور / h.shokr@pnu.ac.ir
    چکیده: 
    توحید اصلی ترین و مهم ترین رکن هندسه معرفتی قرآن، و آموزش توحید از محوری ترین مسائل تربیتی است که قرآن بدان توجه کرده و برای دستیابی به آن از روش هایی بهره برده است که می توان با بررسی آیات، آنها را کشف و استخراج نمود. روش آموزش توحید در قرآن، مبتنی بر پیش فرض هایی است که این مقاله درصدد است آنها را با تأکید بر اندیشه های کلامی و تفسیری علامه مصباح یزدی تبیین نماید تا در پژوهش های مربوط به روش آموزش توحید در قرآن مدنظر واقع شود. روش این تحقیق توصیفی ـ تحلیلی با بهره گیری از منابع کتابخانه ای است. یافته های تحقیق نشان می دهد این مبانی در ساحت های پنجگانه معرفت شناختی، هستی شناختی، انسان شناختی، ارزش شناختی و قرآن شناختی قابل شناخت و مهم ترین آنها عبارت است از: مراتب، نصاب و اقسام بودن توحید؛ هماهنگی روش آموزش توحید در قرآن با قوانین هستی شناسانه؛ ارزش مراتب توحید؛ هماهنگی روش آموزش توحید در قرآن با فطرت انسان؛ امکان شناخت توحید؛ انواع و مراتب شناخت توحید؛ و روشمندی آموزش توحید در قرآن.
    Article data in English (انگلیسی)
    شیوه ارجاع به این مقاله: RIS Mendeley BibTeX APA MLA HARVARD VANCOUVER

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    شکراللهی، حسن.(1400) مبانی روش آموزش توحید در قرآن با تأکید بر اندیشه‌های علامه مصباح یزدی. دو فصلنامه روش شناسی پژوهش در علوم انسانی، 12(2)، 71-90

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    حسن شکراللهی."مبانی روش آموزش توحید در قرآن با تأکید بر اندیشه‌های علامه مصباح یزدی". دو فصلنامه روش شناسی پژوهش در علوم انسانی، 12، 2، 1400، 71-90

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    شکراللهی، حسن.(1400) 'مبانی روش آموزش توحید در قرآن با تأکید بر اندیشه‌های علامه مصباح یزدی'، دو فصلنامه روش شناسی پژوهش در علوم انسانی، 12(2), pp. 71-90

    APA | MLA | HARVARD | VANCOUVER

    شکراللهی، حسن. مبانی روش آموزش توحید در قرآن با تأکید بر اندیشه‌های علامه مصباح یزدی. روش شناسی پژوهش در علوم انسانی، 12, 1400؛ 12(2): 71-90