روش شناسی پژوهش در علوم انسانی

کار گروهی، قالبی برای همکاری بین افراد برای رسیدن به هدفی ویژه است. یک کار گروهی مستلزم چند عنصر مهم در رابطه با تعامل بین افراد است؛ از جمله: نیروی انسانی، نحوه‌ی تعامل آنها، و رهبری افراد. در این مقاله به مطالعه‌ی موردی طلاب حوزه‌ی علمیه‌ی قم پرداخته ایم و تفاوت های تعامل افراد در کار گروهی و نیز موانع شکل گیری همکاری گروهی در تحقیقات علوم اسلامی را بررسی کرده ایم. فردگرایی، پایین دانستن منزلت اجتماعی در کار گروهی، فقدان آموزش های کار در تیم گروهی، و نبود ساختارهای ارتباط دهنده بین افراد و انجمن های علمی از جمله متغیرهایی هستند که در این تحقیق کانون بررسی قرار گرفته اند. روش تحقیق در این پژوهش میدانی بوده که داده ها براساس چارچوب نظری روان شناختی اجتماعی از نمونه‌ی مورد نظر جمع آوری و تحلیل شده است. بررسی و تحلیل داده های نمونه‌ی مورد مطالعه نشان می دهد که آموزش کار گروهی و اجتماعی شدن در فضای همکاری جمعی، رابطه‌ی مستقیم و مثبتی با میل به همکاری جمعی در پژوهش های علوم دینی دارد.