این پژوهش با رویکرد تحلیلی و نظری، به مقایسه شیوة دانش  پژوهی در دو رویکرد سنتی و جدید پرداخته، نقاط ضعف و قوت آنها را برجسته کرده است. سؤال اصلی این پژوهش این است که اصول و شیوه دانش  پژوهی در دو رویکرد سنتی و جدید کدامند؟ یافته های پژوهش حاکی از آن است که در رویکرد سنتی، اصول دانش  پژوهی بیشتر بر اخلاص در علم، تلاش بیشتر دانش پژوه و معلم مبتنی بوده، و به دلیل فقدان وسایل کمک آموزشی، بهره گیری از آنها کمتر، شیوه حفظ و تکرار و روش سخنرانی روش غالب تعلیم و تعلم می باشد. درحالی که در رویکرد نوین، معلم و دانش پژوه، نیمه فعال و شیوه علم آموزی نوین، با استفاده از ابزار و تکنولوژی آموزشی بیشتر انجام می گیرد. با عنایت به برخی کاستی ها در روش سنتی و نوین دانش پژوهی با بهره گیری از محاسن هر دو روش، بهترین شیوه در دانش اندوزی و دانش پژوهی شیوه تلفیقی و تربیتی هر دو روش می باشد.